dinsdag 8 oktober 2013

Qatar gaat voor de wereldtitel in eigen huis


Onder een oorverdovend applaus stappen op een zonnige middag Petr Cech, Bacary Sagna, Vincent Kompany, John Terry, Phillipe Lahm, Xavi, Ronaldo, Marco Verratti, Robert Lewandowski, Wesley Sneijder en Garreth Bale het veld op. Klaar om voor Unicef of andere Greenpeaces de kas te spekken. Dit sterrenensemble bevat de crème de la crème van de mondiale voetbalwereld en zou bij een eindronde één van de titelkandidaten zijn. Vooralsnog toekomstmuziek of niet?

Dat het pure voetbal allang uit de sport is verdwenen, is geen nieuw verhaal. Een halve eeuw terug namen Piet van de Slager en Kees van om de Hoek het op tegen de zonen van de andere stad. De entree van het geld heeft de clubs inmiddels omgeturnd tot de meest exotische verzamelingen.

Die folklore was lange tijd nog terug te vinden bij de diverse nationale elftallen. Tot de globalisatie en de vele immigraties deze ook hebben veranderd in de meest rare vreemdelingenlegioenen. Nederland werd Europees kampioen met jongens uit de oude koloniën en Frankrijk pakte in 1998 de wereldtitel met een elftal waar de autochtone Fransman met een vergrootglas was te vinden.

In ieder geval was er nog de band tussen landen onderling of waren desbetreffende spelers groot geworden in het land waarvoor ze uiteindelijk uitkwamen. De roep om talenten wordt echter ook in de nationale elftallen nijpender. En net zoals de clubs kinderen uit alle hoeken weglokken zo pogen landen kinderen van multiculturele afkomst tijdig te binden.

Het dwingt jongvolwassenen al op zeer jonge leeftijd tot het maken van verscheurende keuzes, waardoor ze in een tweespalt terecht komen tussen het land van één van de ouders of beiden en het land waar ze school liepen, opgroeiden en bij de locale voetbalclub het eerste balletje trapten.

Inmiddels wordt het keuzepalet nog vergroot met het voetballand waar de speler actief is. Zakkaria Bakkali heeft inmiddels zijn keuze voor België kenbaar gemaakt nadat ook Marokko en zelfs Nederland naar zijn gunsten dongen. Het hoofd van Adnan Januszaj moet stilaan veranderd zijn in een stuiterbal. Naast België, Servië, Kosovo, Albanië en Turkije heeft nu ook Engeland zich gemengd in de jacht op zijn talent.

Duidelijker regelgeving vanuit de FIFA dringt zich op zodat spelers op jonge leeftijd niet meer voor dilemma’s worden geplaatst. Het meest eenvoudig lijkt mij om het land waar iemand tussen geboorte en zijn zestiende levensjaar heeft gewoond als leidraad te nemen. Vaste en niet bediscussieerbare regelgeving voorkomt genant gelobby en nodeloos getouwtrek.

Zonder regelgeving dreigt dit soort zaken uit de hand te gaan lopen. Waar ligt tenslotte de grens?  Wat let straks Qatar om met een zak geld de talenten uit minder rijke landen een paspoort aan te bieden en een elftal met ambitie bij elkaar te kopen. Aan financiën geen gebrek, het geld spuit letterlijk uit de grond. Onmogelijk? Een WK midden in de woestijn had tot een paar jaar geleden ook de lachers op de hand gekregen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten