Onder een oorverdovend
applaus stappen op een zonnige middag Petr Cech, Bacary Sagna, Vincent Kompany,
John Terry, Phillipe Lahm, Xavi, Ronaldo, Marco Verratti, Robert Lewandowski,
Wesley Sneijder en Garreth Bale het veld op. Klaar om voor Unicef of andere
Greenpeaces de kas te spekken. Dit sterrenensemble bevat de crème de la crème
van de mondiale voetbalwereld en zou bij een eindronde één van de
titelkandidaten zijn. Vooralsnog toekomstmuziek of niet?
Dat het pure voetbal
allang uit de sport is verdwenen, is geen nieuw verhaal. Een halve eeuw terug
namen Piet van de Slager en Kees van om de Hoek het op tegen de zonen van de
andere stad. De entree van het geld heeft de clubs inmiddels omgeturnd tot de
meest exotische verzamelingen.
Die folklore was lange
tijd nog terug te vinden bij de diverse nationale elftallen. Tot de
globalisatie en de vele immigraties deze ook hebben veranderd in de meest rare
vreemdelingenlegioenen. Nederland werd Europees kampioen met jongens uit de
oude koloniën en Frankrijk pakte in 1998 de wereldtitel met een elftal waar de
autochtone Fransman met een vergrootglas was te vinden.
In ieder geval was er nog
de band tussen landen onderling of waren desbetreffende spelers groot geworden
in het land waarvoor ze uiteindelijk uitkwamen. De roep om talenten wordt
echter ook in de nationale elftallen nijpender. En net zoals de clubs kinderen
uit alle hoeken weglokken zo pogen landen kinderen van multiculturele afkomst
tijdig te binden.
Het dwingt jongvolwassenen
al op zeer jonge leeftijd tot het maken van verscheurende keuzes, waardoor ze
in een tweespalt terecht komen tussen het land van één van de ouders of beiden
en het land waar ze school liepen, opgroeiden en bij de locale voetbalclub het
eerste balletje trapten.
Inmiddels wordt het
keuzepalet nog vergroot met het voetballand waar de speler actief is. Zakkaria
Bakkali heeft inmiddels zijn keuze voor België kenbaar gemaakt nadat ook
Marokko en zelfs Nederland naar zijn gunsten dongen. Het hoofd van Adnan
Januszaj moet stilaan veranderd zijn in een stuiterbal. Naast België, Servië,
Kosovo, Albanië en Turkije heeft nu ook Engeland zich gemengd in de jacht op
zijn talent.
Duidelijker regelgeving
vanuit de FIFA dringt zich op zodat spelers op jonge leeftijd niet meer voor
dilemma’s worden geplaatst. Het meest eenvoudig lijkt mij om het land waar iemand
tussen geboorte en zijn zestiende levensjaar heeft gewoond als leidraad te
nemen. Vaste en niet bediscussieerbare regelgeving voorkomt genant gelobby en
nodeloos getouwtrek.
Zonder regelgeving dreigt
dit soort zaken uit de hand te gaan lopen. Waar ligt tenslotte de grens? Wat let straks Qatar om met een zak geld de
talenten uit minder rijke landen een paspoort aan te bieden en een elftal met
ambitie bij elkaar te kopen. Aan financiën geen gebrek, het geld spuit
letterlijk uit de grond. Onmogelijk? Een WK midden in de woestijn had tot een
paar jaar geleden ook de lachers op de hand gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten